Totdat jij het onderbewuste bewust gaat inzien, zal het je leven bepalen,
terwijl jij het je lot noemt.
Soms hoor ik mensen zeggen:
ja dat is nou eenmaal wie ik ben...
dat hoort nou eenmaal bij mij...
ik ben er aan gewend, het is niet anders...
dit gaat toch nooit veranderen...
Mij zal je het niet zo snel meer horen zeggen, maar ik herken het zo goed! Zo'n 15 jaar geleden (denk ik...ik heb heel lang steeds 8 jaar geleden gezegd, maar dat is het nu natuurlijk allang niet meer) kon ik dat nog wel. Misschien dat ik het niet vaak hardop zei, maar ik dacht het wel degelijk.
Ik zal even een persoonlijk inkijkje geven: steeds wanneer ik voor mezelf op wilde komen, een weerwoord wilde geven op kritiek, iemand aan wilde spreken of hardop een standpunt in wilde nemen (die waarschijnlijk tegen die van anderen in zou gaan), kwamen er tranen... Dan dachten mensen dat ik ergens verdrietig over was, of dat ik het ergens heel moeilijk mee had. Dan gingen ze heel lief medeleven tonen, waar ik dan vanbinnen juist geïrriteerd door raakte. Ik was namelijk helemaal niet verdrietig op dat moment! Ik wilde dan juist daadkracht of soms zelfs boosheid, maar van buiten was dat niet te zien. Heel frustrerend was dat soms! En ik voelde het aankomen, maar wist niet hoe ik het moest stoppen. Er heel hard tegen vechten hielp vaak totaal niet, werd het vaak juist erger door. Dus zocht ik andere manieren om ermee te dealen.
Mijn strategieën:
eerst vermijding: ik hield mijn mening voor me en sprak me minder uit dan dat ik zou willen, maar dat ging wringen in mezelf
daarna ging ik me dus wel uitspreken en dan maar in tranen. Ik liet het gebeuren en vertelde mensen dat dit iets was wat er met mij gebeurde dan en dat ze maar moesten negeren (dus de: zo ben ik nou eenmaal)
Maar ook dat was natuurlijk niet heel helpend. Totdat ik in de opleiding tot psychodynamische therapie ook zelf als cliënt aan de slag moest. Deels om de technieken te ervaren, maar ook om aan mezelf te werken. En dit was het punt dat ik wilde aanpakken. Ik wilde me namelijk wel gewoon kunnen uitspreken.
Doormiddel van verschillende technieken heb ik meer geleerd over mezelf. Over wat maakte dat dit gebeurde. En het bleek inderdaad dat het niet iets was wat 'nou eenmaal bij mee hoorde', maar dat er iets aan de hand was waar ik (met hulp) wat mee kon doen.
En heel eerlijk... als ik niet in leertherapie had gemoeten voor de opleiding weet ik niet of zelf de stap had gezet (of misschien veel later pas). Enorm zonde zou dat zijn geweest!! Want wat een verademing is het nu en ik leef nu zoveel Vrijer en meer ontspannen. Dat gun ik iedereen!
Echt...therapie/coaching helpt! En kan je zoveel brengen!
Comentarios